Kaspar, een bijzondere ontmoeting




Vorige week was ik een aantal dagen in een hotel in het zuiden des lands. Even een paar dagen rust en bezinning na een intensieve periode. Zondagmiddag kwam ik na een zonnige herfstwandeling door het bosrijke glooiende Limburgse landschap terug in de lounge van het hotel, waar heerlijke koffie verkrijgbaar was. Nadat ik op het knopje van de koffiemachine drukte, keek ik om me heen en zag ik in de lounge één andere hotelgast, een jonge man die rustig aan tafel zat te lezen. Twee heldere bruine ogen in een vriendelijk gezicht keken mij ineens aan terwijl hij zei, ‘what a delicious coffee they have here’. 
Wij raakten aan de praat en hij nodigde mij uit om mijn kop koffie bij hem aan tafel op te drinken. Na de standaard vragen ‘Wat maakt dat jij hier bent? Ook op vakantie?’, kreeg het gesprek steeds meer diepgang. Kaspar vertelde dat hij oorspronkelijk uit Iran komt en sinds een aantal jaren in Duitsland woont. Hij sprak zijn verontwaardiging uit over de ongelijkheid waarmee er met de vrouwen in zijn vaderland wordt omgegaan en verafschuwde het optreden van de moraalpolitie. “Ik geloof ik gelijke rechten tussen mannen en vrouwen’, benadrukte hij.


Tijdens het gesprek deelde Kaspar zijn levensverhaal. Toen hij drie maanden oud was overleed zijn moeder aan een ernstige ziekte en doordat zijn vader een hoge rang had in het leger, en zodoende niet voor de baby kon zorgen, brachten zijn grootouders hem met liefdevolle zorg groot. Toen Kaspar zelf de leeftijd kreeg dat hij het leger in moest gaan werd hij aan de grens geplaatst, als een zogenaamde border soldier, die zijn volk moest beschermen tegen zelfmoordterroristen die het land binnenkwamen. Wat hij daar meemaakte was ronduit schokkend, en ik luisterde ademloos. Mijn koffiebeker stond inmiddels leeg op tafel.
Tijdens zijn tijd in het leger zag de vierentwintigjarige Kaspar de misstanden van de legerleiding. Hij kon niet wegkijken, en met gevaar voor eigen leven koos hij ervoor om trouw te zijn aan zichzelf: met vier medesoldaten bracht hij deze misstanden aan het licht, als klokkenluiders. Dit werd keihard afgestraft: drie van de vijf jonge mannen werden direct om het leven gebracht. Hij en een ander maatje kwamen in de gevangenis terecht, in afwachting van hun eigen liquidatie. Door een ‘toevallige samenloop van omstandigheden’ kreeg Kaspar de kans om te ontsnappen. Hij zag dit als een geschenk van het universum, als een nieuwe kans op leven. Een kans die hij met twee handen aangreep. 


Na een dagenlange zware voettocht door de bergen bereikte hij uiteindelijk de grens met Turkije en meldde zich bij de United Nations. Daar verbleef hij een aantal maanden en werd er naarstig gezocht naar een land dat hem asiel zou willen verlenen. Hij zou nooit meer terug kunnen keren naar Iran, dan zou hij direct worden opgepakt. Het nieuwe land werd Duitsland, waar hij met zijn opleiding een mooie baan kon krijgen bij een technisch bedrijf. Hij was intens dankbaar voor de tweede kans die het leven hem bood, en voor het nieuwe thuisland waar hij zijn leven mocht voortzetten. Hij werkte vervolgens keihard om de Duitse taal te leren en zich nuttig te maken voor de maatschappij. Na zeven jaar was dit zijn eerste vakantie, een week naar Limburg om op bezoek te gaan bij een Nederlandse vriend die hij tijdens zijn werk had ontmoet. 


Beiden waren we enige ogenblikken stil. 
Ik was positief geraakt: wat een kracht en moed toonde deze man. ‘Wat drijft jou in het leven?’, vroeg ik hem, ‘Hoe heb jij het gered om je leven in je eentje, ver weg van huis en haard, weer op te bouwen?’. Ik sprak mijn bewondering daarbij uit. ‘Vertrouwen’, sprak hij krachtig, ‘ik blijf altijd vertrouwen op mijn levenspad. Ik zie mijn levenspad als een rivier, die voorwaarts blijft stromen. Terug gaan kan niet, vooruitgaan wel. Ik blijf meestromen en ik zie hoe mooi het leven is, ik richt me op alle positieve dingen die ik tegenkom op mijn pad. ’ 
We praatten nog even na en daarna namen we afscheid, in mijn hart maak ik een diepe buiging voor dit mooie mens. Dankbaar en geïnspireerd door deze spontane ontmoeting met zomaar een onbekende.